Τα οδοντικά εμφυτεύματα αποτελούν μια αξιόπιστη λύση για την αποκατάσταση νωδών περιοχών με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά επιτυχίας και επιβίωσης. Παρόλο αυτά επιπλοκές μπορεί να προκύψουν, τεχνικές κατά βάση αλλά και βιολογικές που πιθανόν να επιφέρουν σοβαρές επιπτώσεις και να καταστήσουν επισφαλή την προσθετική αποκατάσταση.

Η περιεμφυτευματίτιδα αφορά στη φλεγμονή και κυρίως στην οστική απώλεια γύρω από ένα εμφύτευμα. Αυτή μπορεί να οδηγήσει σε υφίζηση των μαλακών ιστών έχοντας αρνητικό αντίκτυπο στην αισθητική της περιοχής. Έχει καταστεί ιδιαιτέρως δύσκολο να προσδιοριστεί η ακριβής επίπτωση της περιεμφυτευματίτιδας, λόγω της ποικιλομορφίας των διαφόρων οδοντικών εμφυτευμάτων και της δυσκολίας να προσδιοριστεί ένα διαγνωστικό όριο της νόσου.

Ο Mombelli και συν το 2012 δημοσίευσαν μια μελέτη ανασκόπησης αναφορικά στην επιδημιολογία της περιεμφυτευματίτιδας, σύμφωνα με την οποία ο επιπολασμός της είναι 10% γύρω από εμφυτεύματα και συμβαίνει στο 20% των ασθενών. Οι κυριότεροι παράγοντες επικινδυνότητας περιλαμβάνουν την φτωχή στοματική υγιεινή, το κάπνισμα και το ιστορικό περιοδοντικής νόσου. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερως ενδιαφέρον – οφείλεται στο παρόμοιο μικροβιακό βιουμένιο περιοδοντίτιδας περιεμφυτευματίτιδας ή στην άμυνα του ξενιστή; Για να ελαχιστοποιηθεί αυτός ο παράγοντας κίνδυνου, οι ασθενείς πρέπει να είναι θεραπευμένοι και σταθεροποιημένοι περιοδοντικώς πριν προβούν σε θεραπεία με εμφυτεύματα και να ακολουθούν πρόγραμμα τακτικών επανελέγχων.